Daar stond helaas een paal waar ik erg hard tegenaan ben geklapt

Ik ging op de fiets naar mijn werk en van links kwam een auto aanrijden. Ik reed op een voorrangsfietspad, met een stopbord en alles erop en eraan. Ik kwam ook nog eens van rechts. En ik dacht dat die jongen dus zou stoppen. Maar hij stopte niet. Toen heb ik geprobeerd om zover mogelijk uit te wijken naar rechts om hem te ontwijken. Ik twijfelde nog een tijdje of ik het wel of niet zou redden maar uiteindelijk pakte hij de achterkant van mijn fiets en ging ik het net niét redden. Toen ben ik gevallen en gaan schuiven over de grond. En daar stond helaas een paal waar ik erg hard tegenaan ben geklapt. Daardoor heb ik een breukje opgelopen tussen m’n stuitbeen en mijn staartbeen. En ik had een knie die helemaal ontzet en opgezet was. Als die paal er niet was geweest was ik er natuurlijk niet zo heftig uitgekomen. Maar ja, in een fractie van een seconde was dat opeens gebeurd.

Hij was nog zover weg dat ik dacht dat hij mij wel zag en dat ik kon doorfietsen. Maar toen besefte ik dat hij te hard reed. Hij zei overigens van niet. Maar ja, dat wordt dan zo’n ja-nee-verhaal. Maar ik heb dus niet op tijd weg kunnen komen waardoor hij dus net mijn achterkantje aantikte van mijn fiets. Het was nog maar een jonge gast. Hij moest nog 19 worden. Misschien was hij overmoedig of met iets anders bezig. Want normaal gesproken zou hij me gezien moeten hebben. En ja, dan lig jij daar. En dat is dus heel vervelend.

Duidelijk

Op mijn werk – ik werk bij het Nederlands Forensisch Instituut – ben ik bij de bedrijfsarts geweest en die heeft me doorverwezen naar BSA waardoor ik contact heb gekregen met Jan Willem Berg. Gelukkig reed die jongen in de auto van zijn vader hoorde ik achteraf. Dus die was via zijn vader goed verzekerd.

Het eerste gesprek met Jan Willem was heel duidelijk en helder. Ik vond het heel fijn om er überhaupt met hem over te praten. Hij was een luisterend oor, hij had veel goede tips… Ook wat hij zei: “Zorg jij dat je gewoon gezond wordt. Dan zorg ik dat alles er omheen opgelost wordt zodat je het los kan laten.” Dat vond ik wel heel fijn. Daarnaast had ik natuurlijk ook regelmatig contact via de mail of via de telefoon met hem. Zo van: “Joh, wat heb je van me nodig? Hoe moet ik het aanpakken? Wat moet ik opsturen?” Dat soort dingen.

Heel veel gebeurd

Ik had er zelf eigenlijk helemaal niet bij stil gestaan. Goed, mijn fiets was stuk. Maar gelukkig was ik zelf nog heel. Even wat ongemakken. Maar dan kwam hij dus met: “Ja hallo, er is wel heel veel gebeurd met je en er zijn heel veel beperkingen die je nu hebt. Daar hangt ook een prijskaartje aan.” Ik had op een gegeven moment inderdaad zoveel pijn dat ik helemaal niks kon. Ik kon me op dat moment heel goed voorstellen dat mensen daar depressief van worden. En dan al die dingen die er op je af komen. Mijn werk, oppassen, bardienst bij de voetbalclub… Ik kon helemaal niks meer. Je hele leventje is dan eigenlijk niet meer zo leuk. Bij elke beweging die je maakt heb je gewoon pijn. En niet één dag maar elke dag opnieuw.

Je hebt een zeker resultaat in gedachten. Je zet op papier welke kosten je hebt gehad. Eigen risico, noem maar op. Jan Willem had toen een voorstel gedaan en ik dacht: “Ach, al krijg ik maar de helft daarvan…” Maar uiteindelijk kwam het zelfs hoger uit. Dus ja, dan ben je wel blij verrast. Dat zei Jan Willem ook: “Juist dat emotionele stukje is zo belangrijk. Dat je daar een goede tegemoetkoming voor terugkrijgt.” Dus qua persoonlijk contact en financiële afhandeling waren mijn ervaringen wel heel positief.

Onderbuikgevoel

Inmiddels kan ik weer alles doen. Ik ga weer regelmatig met de fiets naar mijn werk. In het begin had ik een beetje een onplezierig onderbuikgevoel als ik ging fietsen. Je kijkt voortdurend of er echt niks aankomt. Het is toch een soort angst die je door het ongeluk hebt gekregen. Gelukkig heb ik dat nu niet meer. Maar ik heb nog wel steeds dat als ik van mijn fiets of van mijn brommer afstap of als ik te lang achter mijn bureau of op een stoel heb gezeten en ik sta op dat ik dan nog echt heb ik echt pijn in dat stuitje heb dus… En dat zegt iedereen: “Dat gaat heel lang duren! Misschien wel een jaar of langer.” Dus ik word nog steeds wel regelmatig geconfronteerd met de gevolgen van het ongeluk. Mijn knie – daar heb ik toen therapie voor gehad – speelt veel minder vaak op. Heel af en toe. Maar vooral als ik op de fiets heb gezeten heb ik nogal eens last van mijn stuitje. Maar gelukkig heb ik zeker niet de hele dag pijn of zo. Ook is het niet zo dat ik daardoor niet meer op de fiets kan.