Dit is wat het is en daar zal ik met moeten leren leven

Peter is met zijn dienstmotor onderuit gegleden en gewond geraakt. Via een door de politie afgesloten opzittendenverzekering is hij schadeloos gesteld. BSA kon hem daarbij helpen.

‘Ik werk bij de politieacademie. Daar geef ik motorrijopleidingen. Tijdens een trainingssessie met een antiterreureenheid, in mei 2017, gingen we ook een stukje off-road. We reden door een bos en kwamen toen op een stuk gravelpad. Ik wilde net de laatste bocht naar rechts, richting de verharde weg nemen. Ik draaide heel voorzichtig het gas erop als mijn motor opeens van achteren iets wegschuift. Het achterwiel kwam op een strookje gras terecht dat nog nat was van de dauw en sloeg gelijk door naar links, naar een betonnen fietspad. Mijn motor hapte daar op in en kreeg gelijk weer grip. En ja, mijn motor kwakte me als een soort rodeostier van die motor af. In een split second lag ik op de grond. Ik dacht: “Wat is er nou dan gebeurd?”

Ik stond op, zet de motor overeind en ik voel dat ik ijskoud wordt terwijl ik tegelijkertijd heel erg begin te transpireren. Dan denk je: “Dit klopt niet.” Dus toen ben ik gaan zitten want ik werd ook helemaal licht in mijn hoofd. Een hospik die mee was heeft mijn kleding uitgetrokken en zag meteen wat er aan de hand was. Hij zei: “Blijf maar lekker zitten want dit gaat niet goed komen zo.”

Het bleek dat de pezen in mijn rechterschouder waren losgescheurd van het schouderblad en van het sleutelbeen. Ik ben toen geopereerd. Ze hebben een pees uit mijn hamstring ingezet en een stuk van het sleutelbeen afgezaagd. Dat was een operatie van drie uur dus daar was ik wel even mee onder de pannen. Vervolgens moest ik twee maanden revalideren. Dus daar was ik ook wel even zoet mee.

Mijn schouder is nu veel minder mobiel is omdat er een stuk kunstpees in zit. Met die kunstpees hebben ze dat sleutelbeen naar beneden getrokken zodat deze weer in de juiste stand kwam. En daardoor ben je dus minder mobiel. Want normaliter gaan het schouderblad en het sleutelbeen meekantelen als je je arm omhoog brengt. Maar door die kunstpees kan dat dus niet meer. Die kantelbeweging is opeens beperkt. Waardoor je dus ook niet meer zo hoog kan komen met die arm.

Ik heb een half jaar fysiotherapie gedaan. Dus dit is wat het is en daar zal ik mee moeten leren leven. Maar ondertussen heb je daar ongemerkt al best je weg in gevonden. Ik kan er in principe prima mee leven hoor. De beperkingen die het oplevert daar vind je wel weer een modus voor. Of je huurt iemand in die dat voor je oplost.

Mijn vrouw die ook bij de politie werkt, had van andere collega’s weleens de naam Hans Bout van BSA gehoord. Dus toen heb ik contact met hem opgenomen. Hij heeft heel veel voor mij kunnen doen. Kort na het ongeval is hij bij ons thuis geweest en daar hebben we een en ander doorgenomen. Hij heeft de mogelijkheden en de onmogelijkheden uitgelegd. En hij heeft het hele traject keurig begeleid. De communicatie was uitstekend en ook financieel is alles goed afgewikkeld. Echt prima!

Ik sta redelijk nuchter in het leven dus ik heb niet echt een psychische terugslag gehad. Wel merk ik aan het einde van de dag dat die schouder begint te zeuren en vermoeid raakt. Daar had ik vroeger nooit last van. Als ik de hele dag op de motor heb gezeten, vindt mijn schouder dat niet meer fijn. Ook kan ik niet meer met een crossmotor het bos in. Het risico dat ik dan hard ten val kom en het weer opnieuw afscheurt, is te groot. En bij hagel en sneeuw zoek je ook wat minder snel risicovolle situaties op. Je rijdt beduidend behoudender dan voorheen. Dat speelt toch mee tussen je oren.’