Ik dacht eigenlijk dat ik een tak op mijn hoofd had gekregen

De heer Van Lemmen werd als voetganger aangereden door een scooter. Hij kwam hierbij ten val waarbij hij hoofd- en hersenletsel opliep. BSA hielp hem bij het regelen van de schade.

“Januari 2017. Ik was op weg naar m’n werk. Ik liep langs de kant van de weg en werd opeens wakker in het ziekenhuis. Ik heb er helemaal niks van meegekregen. Allemaal mensen om m’n bed. Ik had totaal niet het idee dat ik aangereden was. Het was januari en het waaide. Dus ik dacht dat ik een tak op m’n hoofd had gekregen. Maar toen hoorde ik dus dat ik was aangereden door een scooter…

De jongen die de scooter bestuurde had een licht autisme. Zijn verbazing begreep ik wel. Hij lag ook op de grond en als je autistisch bent, komt zoiets waarschijnlijk veel harder binnen. Er was veel dat niet meewerkte. Het was een soort fiets/voetpad. Heel onduidelijk! Verder slecht zicht, weinig verlichting, veel bomen, harde wind. En het was glad want het had gevroren. Ik had ook een donkere jas en een donkere tas. Goed, het was wel zijn schuld. Hij reed ook te hard. Maar ik ben niet boos. Het is gebeurd. Het is op je weg gekomen en klaar.

Uiteindelijk heeft die jongen zijn moeder gebeld en die heeft toen om een ziekenwagen gebeld. Maar ze konden de precieze locatie niet bepalen omdat die jongen zo geschrokken reageerde. Dus de ziekenwagen is toen niet uitgereden. Later kwam er een fietser voorbij. Die zag me liggen en heeft toen weer de ambulance gebeld. Toen zijn ze gaan rijden. Die hele rit naar het ziekenhuis heb ik van horen zeggen. Met lichte onderkoelingsverschijnselen kwam ik uiteindelijk in het ziekenhuis aan.

Ik werd eerst naar Utrecht gebracht. Daar hebben ze foto’s gemaakt. Ik bleek een schedelbreuk en een hersentrauma te hebben. Dus dan moet je naar een ziekenhuis waar ze 24 uur per dag een neuroloog in huis hebben. Dat was in Amsterdam. Daar heb ik toen een week of anderhalf gelegen. Daarna mocht ik weer terug naar het ziekenhuis in Utrecht. Daar heb ik verder gerevalideerd.

Daarna mocht ik weer naar huis. Ik ben daar gewoon verder gegaan met revalideren. Ik wilde zo snel mogelijk weer werken. Ik ben niet echt een bankzitter. Inmiddels ben ik er weer redelijk bovenop. Ik werk alweer gedeeltelijk. Wel ben ik er anders uitgekomen. Mijn vrouw vindt me zelfs een andere man geworden. Toch vind ik dat ik er niet slecht uitgekomen ben. Wel kijk je anders naar dingen. Ik voel mezelf ook geen slachtoffer. Toen ik weer terug kwam op mijn werk, al die aandacht van al die mensen! Daar zat ik helemaal niet op te wachten. Ik wilde dat niet. Ik wilde gewoon door.

Via mijn werk kreeg ik contact met BSA. Daniëlle Valstar is nog bij mij thuis geweest. Ik vond het contact met haar altijd heel helder en duidelijk. Als je in zo’n traject zit ,kom je al snel met medische specialisten in aanraking. Bij hun verslagen moet je echt een woordenboek pakken. Dat was bij Daniëlle niet. Heel helder, geen poespas. Dat vond ik erg prettig.

Ook de financiële afhandeling ging goed. Het heeft wel even geduurd. Verzekeraars zijn natuurlijk heel erg terughoudend. Het gaat natuurlijk ook over veel geld. Maar het is prima zo. Het vervelende met hoofd- en hersenletsel is wel dat je niet in de toekomst kunt kijken. Ik weet natuurlijk niet wat ik krijg over 10 jaar. Dat vind ik lastig. Mijn echtgenote zegt weleens: “Wat nou als je over een jaar of vijf iets mankeert dat je kan relateren aan het ongeluk maar dat je er niemand meer aansprakelijk voor kan stellen?”

Ik was mijn reuk en smaak kwijt. Gelukkig proef ik inmiddels weer wat meer zoet, zout en zuur. Maar ruiken doe ik helemaal niks. In de winter heb ik daar geen moeite mee. Maar in het voorjaar… Bloemen of gemaaid gras of iets anders dat je relateert aan lente. Dat vind ik wel vervelend.”