Ik had hartstikke dood kunnen zijn

Bert Smeets werd als motoragent tijdens een boerendemonstratie aangereden door een tractor. Het had uiteindelijk nog veel erger af kunnen lopen.

16 oktober 2019 was er een demonstratie van boeren met tractoren. Ik was naar Wieringerwerf gestuurd om daar een stoet boeren met tractoren op te halen. Ze mochten niet de snelweg op maar dat werd gedoogd omdat we dat niet tegen konden houden. Het was ’s morgensvroeg, pikkedonker nog. Ik was met de motor. De boeren hadden zich daar verzameld en zouden de snelweg opgaan. Samen met nog een collega op de motor zouden we die stoet met boeren zo veilig mogelijk begeleiden en de snelweg laten opdraaien. Ik ben met mijn blauwe zwaailicht de invoegstrook opgereden naar de snelweg. Het was daar onverlicht. En ik ben op het witte puntstuk gaan staan om het verkeer op de hoofdrijbaan te waarschuwen dat er iets aankwam. Een aantal tractoren passeerden mij en opeens hoorde ik een hele harde klap. Even later lag ik midden op de snelweg met barstende pijn in mijn rug. 

Achteraf bleek dat de bestuurder van die tractor – de cabine was een beetje vochtig en beslagen – zich had omgedraaid om de ruit aan de achterkant schoon te vegen. Hij ging toen naar rechts, richting vangrail. Maar hij zag dat en gaf dus weer een ruk aan het stuur naar links. En toen heeft hij mij met die grote voorband geschampt waardoor ik met motor en al gelanceerd werd en midden op het asfalt terecht kwam. 

Rechtervoet

Later heb ik foto’s gezien die mijn collega’s gemaakt hadden voor de reconstructie. Normaal gesproken hou je als je stopt je rechtervoet op het asfalt en hou je je linkervoet – daar schakel je mee – op het pedaal. Maar omdat ik mijn positie aan het innemen was en links en rechts om me heen aan het kijken was, had ik mijn linkervoet op het asfalt. Als ik mijn rechtervoet op het asfalt had gezet dan was ik mijn onderbeen helemaal kwijt geweest. De vegen van de tractorband zaten op de rechtermouw van mijn uniform. Zo dicht heeft hij mij geschampt. 

Die grote noppen van die tractorband hebben in de cilinder van de motor gehapt waardoor hij eigenlijk in de vering werd gedrukt. En als die motor dan opeens weer uit de vering schiet, wordt hij gelanceerd. Met mijn gezicht viel ik op het asfalt. Mijn hele lip was kapot en bloedde. Maar de ergste pijn had ik aan mijn rug. Echt een barstende pijn. Wij hebben achterop die motor – een grote BMW 1200 – geen duozit maar zo’n bak waarin de verbindingsapparatuur zit. Die was zo mijn rug ingeklapt. 

Mijn collega stond een paar meter achter mij en ziet het voor zijn ogen gebeuren. Die dacht dat ik het niet overleefd had. “Het was zo’n klap”, zei hij. “Je ging zo met motor en al de lucht in.” Maar dat is voor mij dus nog steeds een zwart gat. Ik heb de klap gehoord, ik heb ‘m niet gevoeld en toen de pijn begon, lag ik op de weg. Ik kermde het uit. Die klap was zo groot dat ik echt een tijdje buiten westen ben geweest.

Ziekenhuis

Ik ben met de ambulance naar het ziekenhuis vervoerd. Daar ben ik helemaal onderzocht. Ook mijn organen, dat ik geen bloedingen of zo had. Gelukkig had ik niks gebroken maar wel een zware kneuzing in mijn rug. Ze hebben ook die wond aan mijn lip verzorgd. Die lip deed wel pijn. Achteraf heb ik een paar weken heel erg veel spierpijn gehad. Daarna ben ik redelijk snel weer op de motor gekropen. Anders ontwikkel je er angst voor. Ik heb het niet aan zien komen gelukkig. Daardoor had ik niet zoveel angst om weer op een motor te stappen. 

Ik ben een tijdje thuis geweest en heb heel lang spierpijn gehad. Daarom ging ik ook naar fysiotherapie. Daar ben ik een flinke tijd onder behandeling geweest. Uiteindelijk is de pijn helemaal weggetrokken. Waar ik uiteindelijk nog het meeste last van heb gehad, was mijn voortand. Ik was – zo bleek achteraf – met mijn gezicht vol op die voortand gevallen. En die voortand was een stifttand. Mijn tandarts zei: “Ja, hij moet eruit want er zit een scheur in.” En dan had hij het dus over het stukje tand waar de stift overheen zat. Op het moment dat hij dat eruit haalde brak het in duizend stukjes. Eerst kreeg ik toen een plaatje en uiteindelijk loop ik nu met een brug. Het bot van mijn kaak was al dusdanig aangetast dat hij er geen implantaat meer in kon zetten. Dus dat moest een brug worden. In het begin vond ik dat heel vervelend want dat is wel een aandenken daaraan. Hier kom ik nooit meer vanaf. 

Ik kan er nu heel makkelijk over praten. Maar ik was er in het begin heel emotioneel onder. Ook toen ik die foto’s zag, dacht ik: “Jee, wat heb ik een geluk gehad! Ik had hartstikke dood kunnen zijn.” Dus dat had wel een impact. Een brug valt dan nog mee. 

Immateriële schade

Op een gegeven moment dacht ik: wie gaat er nu mijn belangen verdedigen? Iemand bij ons op het werk die dit soort dingen allemaal regelt, heeft me toen in contact gebracht met BSA, met Daniëlle Valstar. Toen ik over BSA hoorde, was dat voor mij gelijk al prettig. Ik ben jaren en jaren geleden al eens geholpen door BSA. Toen zat ik in een politieauto en was ik door een vrachtwagen van achteren aangereden. Die hadden dat toen naar volle tevredenheid afgehandeld. Dus daar had ik goede ervaringen mee.

Vanaf het begin is Daniëlle heel duidelijk geweest over wat ze voor me kon doen. Ik heb de stukken gehad die ik ingelezen heb. Ze heeft me steeds op de hoogte gebracht. Ze heeft me gevraagd: “Wat heb je? Hoe gaat het met je?” Ik heb haar steeds mails gestuurd. Ja, ze heeft me absoluut goed geholpen. Het gaat natuurlijk ook om een stuk immateriële schade. En van tevoren had ze gezegd: “Nou, verwacht er niet al te veel van. De bedragen in Nederland zijn niet zo hoog.” Maar uiteindelijk is het toch een aanzienlijk schadebedrag geworden. Dat had ik niet verwacht. Maar ik heb er genoeg ellende van gehad, lichamelijk en geestelijk. Dus ik vind het zeker op zijn plaats.

Emotioneel

Ik ben er heel tevreden over, zelfs als het bedrag lager was geweest. Over de hele afhandeling eigenlijk. De manier waarop Daniëlle me geholpen heeft, de manier waarop ze me te woord stond, de aandacht… 

Het gaat nu weer prima met me gelukkig. Ik kan nu ook weer rustig naar de foto’s kijken zonder dat ik emotioneel word. Ik kan ook het verhaal vertellen. Het is toch wat verder gesleten. In het begin was dat minder. Ik heb één keer bijvoorbeeld gehad dat er een foto in de krant stond van een collega-motorrijder met een vuurwapen die tegenover een tractor en wat boeren stond. Dat kwam heel erg binnen bij mij. Dat hakte er zo erg in dat ik dacht: Shit! Klere!

Voor de rest gaat het prima met me. De spierpijn is nu helemaal weg. Het is allemaal niets vergeleken bij hoe het ook had kunnen aflopen. Ik zit goed in mijn vel. Ik ben weer vol aan het werk en ik rij elke dag weer motor.