Ik werd zo ongeveer gelanceerd
Ook letselschade claimen?
Mevrouw Bierman reed in Amsterdam door het Vondelpark toen ze niet meer kon uitwijken voor een afslaande fietser. Met vervelende gevolgen voor haar lies en met name haar elleboog.
Het gebeurde 15 mei 2018. Ik reed op de fiets door het Vondelpark. Ik werd ingehaald door een studente, ook op de fiets. Zij realiseerde zich kennelijk dat ze erbij een afslag af had gemoeten en sloeg plotseling – zonder haar hand uit te steken – linksaf. Het gebeurde allemaal zo snel dat ik haar niet meer kon ontwijken. Ik werd zo ongeveer gelanceerd, kwam hard ten val en brak mijn elleboog. Ook had ik het stuur in mijn lies gekregen waardoor daar een enorme bult ontstond. Dat bleek uiteindelijk gelukkig slechts een fikse bloeduitstorting onder de spieren te zijn. Daar zit nu nog steeds wel een bult maar die zal heel langzaam oplossen.
Geschrokken
Het meisje was vreselijk geschrokken. Ze riep de hele tijd: “Sorry! Sorry! Sorry!” Ik heb haar laatst nog even gesproken en wat bleek nou: Haar beste vriendin had eerder zelfmoord gepleegd en ze was net die middag voor het eerst bij een psycholoog geweest om erover te praten. Dus ze was helemaal van de wereld eigenlijk. Ze heeft me nog een kleinigheidje gestuurd als genoegdoening. Daardoor ben ik niet met boosheid blijven zitten. Want ze heeft natuurlijk wel mijn hele zomer en mijn vakantie verknald.
Gelukkig was er toevallig politie in de omgeving en was er een verpleegkundige die daar net fietste. Die hebben me allemaal zo fantastisch geholpen. De een zorgde voor mijn fiets en zei: “Ik heb ‘m daar vast gezet en hier heb je het sleuteltje.” En de ander zorgde weer voor mijn spullen. Nog een ander belde weer een ambulance. Het was echt fantastisch!
Geopereerd
Ik moest worden geopereerd en ze hebben pennen in mijn elleboog gezet. Een intensieve periode van herstel volgde. Maanden heb ik heel intensief geoefend, gerevalideerd en fysio gehad. Daarna werd de fysio weer afgebouwd. Uiteindelijk ben ik zo’n driekwart jaar behoorlijk aan het trainen geweest – ook thuis – voordat ik weer een beetje kon volleyballen. En fietsen natuurlijk. Fietsen was in het begin nog heel inspannend.
En dan natuurlijk nog de praktische kant. Mijn fiets was stuk en mijn kleren waren stuk. Ik kon niet werken in de volkstuin. Een paar weken kon ik niet naar m’n werk. Wel ging ik thuis snel weer wat dingen doen voor zover dat mogelijk was met één hand.
Toch verzekerd
Uiteindelijk ben ik in contact gekomen met Heleen Schipper van BSA. Ik was daar echt heel blij mee. Mijn werkgever had BSA ingeschakeld om het verlies aan inkomsten als gevolg van mijn afwezigheid terug te krijgen. En ik kon toen in dezelfde stroom mee om mijn kosten gedeclareerd te krijgen bij de veroorzaker. Eerst leek het erop dat dat meisje geen verzekering had. Maar BSA is erachter gekomen dat zij wél verzekerd was. Toen werd het een stuk makkelijker.
Alles ging heel keurig. Ik werd goed op de hoogte gehouden. Als het een paar maanden stil was, kreeg ik tussentijds weleens een mailtje waarin me verteld werd wat er allemaal nog liep, dat het wachten was op de tegenpartij of dat het nog eens onder hun aandacht gebracht moest worden. Heleen heeft er ook steeds voor gezorgd dat er tussentijds uitkeringen waren voor fysiotherapie en dat soort dingen. Ja, echt keurig! En alles wat ik aan schade had, heb ik kunnen declareren en heb ik teruggekregen. Inclusief de eigen bijdrage van de ziektekostenverzekering, schade aan de fiets en aan kleding en ook huishoudelijke hulp. O ja, en smartengeld. Ik ben echt ontzettend tevreden over de hele gang van zaken. Super! Hele vriendelijke mensen. Heel adequaat en duidelijk. Ze hebben alles heel mooi voor mij geregeld.
Geen klachten meer
Inmiddels gaat het heel goed met me. Ik heb er zelf alles aan gedaan wat ik kon. Heb heel hard getraind en goed m’n best gedaan. Ik kon de fysiotherapie krijgen die ik nodig had. Kennelijk had mijn elleboog ook niet de beroerdste breuk of ik ben ook heel goed geopereerd. Dat weet ik niet. Ik volleybal weer en het gaat gewoon heel goed. Ik heb nu in ieder geval geen klachten. Je weet nooit wat er op langere termijn gebeurt dus die slag om de arm hou ik even. Maar dat heeft BSA mijn ook goed uitgelegd. Over vijf jaar moet je zorgen dat je de aanspraak nog in leven houdt voor vervolgklachten. En ik heb negen maanden geleden de pennen eruit laten halen. Dat viel ook nog onder de verzekering. Ja, gezien de omstandigheden ben ik heel blij met de afloop.