Ik wil het nu afsluiten. Ik wil vooruitkijken en niet terug blijven kijken.

Roel Aarts werd binnen anderhalf jaar twee keer slachtoffer van een kop-staartbotsing. 

Maart 2017 heb ik een kop-staartbotsing gehad waarbij ze achterop mijn auto zijn gereden. En in september 2018 is me hetzelfde overkomen. De eerste keer op de snelweg kwamen ze met meer dan 100 km binnenrijden. Uiteindelijk leek het allemaal wel mee te vallen. Totdat ik de volgende morgen mijn bed uit wilde komen. Ik heb nog een aantal maanden doorgewerkt maar dat is uiteindelijk niets geworden. Daarna ben ik nog een tijdje thuis geweest.

De tweede keer was de klap veel zachter. Maar toen zat er waarschijnlijk nog een heleboel restschade in mijn lichaam en dat is er toen in één keer uitgekomen. Ik heb nog een paar weken van huis uit iets gedaan. Maar toen wist ik al meteen: dit gaat ‘m niet worden. En toen ben ik bijna anderhalf jaar thuis geweest.

Fulltime aan het werk

Ik kwam bij een revalidatiecentrum in Tilburg terecht. Maar daar wilden ze me niet helpen want ik was een letselschadeklant en die willen ze niet. Toen ben ik zelf naar hulp op zoek gegaan via de huisarts, via psychologen en therapeuten. Maar dat werd ‘m ook niet. Uiteindelijk ben ik bij Revalis in Den Bosch terecht gekomen. Daar heb ik drie maanden gelopen en die hebben me toch weer aardig op weg geholpen. 

Ik ben inmiddels al weer geruime tijd fulltime aan het werk. Dat valt niet altijd mee. Ik denk ook niet dat het ooit nog goed komt. Maar goed, ik ben al lang blij dat ik weer aan het werk ben.

De laatste keer heb ik contact gehad met Hans Bout van BSA. Dit soort zaken zijn zo ingewikkeld. Die moet je zelf niet af willen handelen. Loonderving omdat ik langer dan een jaar ziek was, eigen risico’s en dat soort dingen heeft hij allemaal keurig afgehandeld. Altijd bereikbaar, altijd behulpzaam, verstand van zaken, goed onderhandeld… Hij weet welke opstelling hij moet innemen ten opzichte van de tegenstander, wat wel en niet kan. Ik ben daar meer dan tevreden over. Hans heeft me gewoon ontzettend goed geholpen. Een hele aardige man ook. 

Smartengeld

Uiteindelijk is er ook nog een vorm van smartengeld uitgekeerd. Met dat smartengeld krijg je die anderhalf jaar niet meer terug. Goed, ik heb nog nooit nee gezegd tegen geld. Maar ik had het liever niet meegemaakt.

Eigenlijk is het nu wel weer goed. Ik heb nog steeds last van mijn nek. Ik denk dat het van het ongeluk komt maar dat kan ik niet bewijzen. Maar het belangrijkste voor mij is dat ik weer fulltime aan het werk ben.

Als het financieel verhalen en noem maar op je uit handen wordt genomen, dan kun je je weer concentreren op de dingen die echt belangrijk zijn. Terugkeren naar de werkplek en dergelijke. Ik zal echt nog wel een jaar klachten houden. Misschien nog langer. Maar goed, daar leer ik wel mee leven. 

Personeelsblad

Ik heb nog steeds hoofdpijn en merk dat mijn nek niet in orde is. Ik ben sneller moe als vroeger. Ik hoop dat dat ooit nog herstelt. Maar als dat niet zo is dan is dat niet zo. Ik wil het nu afsluiten. Ik wil vooruitkijken en niet terug blijven kijken. Ik wil het achter me hebben. 

Ik heb een stukje voor het personeelsblad geschreven. Ik kwam erachter dat ik vier jaar bij de Rijksschoonmaakorganisatie in dienst was waarvan ik ongeveer de helft arbeidsongeschikt ben geweest. Die kwam wel even binnen bij mij. Maar ik heb er ook veel van geleerd. Ik geef leiding aan 80 mensen. Je beseft dat mensen die ziek zijn geweest nog steeds aandacht nodig hebben. Ik heb van mijn leidinggevende te weinig aandacht gehad. Dat heb ik ook tegen hem gezegd. Maar ik heb er van geleerd – en dat heb ik ook geprobeerd in het personeelsblad te schrijven – dat mensen aandacht nodig hebben. Die vragen niet om ongelukken of om langdurig ziek te zijn. Hoe ze aangesloten! Anders verlies je ze voor de organisatie. Laat af en toe eens wat weten. Vraag eens hoe het gaat. Dat hoeven helemaal geen lange gesprekken te zijn.